Al wandelend door het bos vertelt Claire me in grote lijnen haar levensloop. Veel te lang heeft ze zich zelf weggecijferd voor anderen. In haar relatie wordt ze niet gewaardeerd of zelfs maar gezien. Haar wensen en verlangens doen er niet toe. Enkele maanden geleden heeft ze de relatie met haar partner voor de derde keer beëindigd. Twee keer is ze bezweken voor zijn smeekbede om hem niet te verlaten en ging ze naar hem terug. Nu ze heel bewust definitief voor zichzelf heeft gekozen, heeft ook haar enige zoon het contact met haar verbroken. Hij kan haar keuze niet accepteren.
Sinds enkele weken is ze ook haar baan kwijt omdat er na een reorganisatie geen plaats meer is voor haar. Ze was bijna 20 jaar in dienst. "De situatie is nu heel zwaar", zegt ze "maar ik wil niet meer terug naar hoe het was". Te midden van al deze verliezen is ze nu dapper op zoek naar wie ze zelf is en wat zij eigenlijk wil.
Bovenop een heuvel op een open vlakte vraag ik haar even stil te staan en een boom aan te wijzen die het best weergeeft wie zij nu is of hoe ze zich nu voelt. Ze wijst naar een kleine bolvormige boom in de verte. Een paar grote forse grove dennen staan direct naast ons hier op de top van de heuvel. "Kijk" zegt ze, "dit zou mijn man kunnen zijn, altijd prominent en dominant aanwezig. Deze boom staat hier heel indringend aanwezig te zijn maar ik ben meer op de achtergrond, niet zo zichtbaar."
Ik wacht af of ze het initiatief neemt om verder te lopen maar ze wacht op mij. "Jij wil je eigen weg gaan lopen" zeg ik tegen haar, "jouw eigen pad vinden, toe maar, welke kant wil je op?" Ze lacht, "ja, dat vind ik moeilijk", zegt ze. Ze aarzelt maar kiest dan een smal paadje dat langs 'haar boom' weer naar beneden loopt de heuvel af. Bij 'haar boom' staan we even stil. "Het is eigenlijk best een mooie boom", zegt ze verbaasd. "Vanaf hier blijkt de boom ook veel groter te zijn. Hij staat een stuk lager in het landschap waardoor we een deel van de stam net niet zagen. Het is een lieflijke boom, vrouwelijk ook", zegt ze.
We lopen verder de heuvel af en dan laat ik haar omdraaien. "Kijk eens waar jouw boom nu staat, nu je een tijdje je eigen pad hebt gevolgd", zeg ik tegen haar. En daar staat 'haar boom' bovenaan tegen de helling van de heuvel, als een stralend middelpunt. "Wow" zegt ze, zichtbaar onder de indruk van die prachtige boom die daar staat, groot, stevig en niet langer verscholen of op de achtergrond. Het ontroerd haar en mij ook. Een mooier plaatje had ik niet kunnen bedenken. De inzichten en de symboliek van deze ervaring zijn opeens heel duidelijk aanwezig. "Ik hoef eigenlijk alleen maar echt mijn eigen weg te gaan en dan verander ik en alles om me heen vanzelf ook, ik wordt groter en mooier wanneer ik dichter bij mezelf sta en naarmate ik niet meer in de schaduw van anderen sta wordt ik vanzelf duidelijker zichtbaar", zegt ze. We lopen verder en met een glimlach op haar gezicht en meer vertrouwen in haar stappen, vervolgt ze haar weg.